Russian Roulette

Briana - "Rozdział II, część IV"

 Nadszedł kolejny dzień w wiosce Selenów i kolejne przygotowania do największej biby dekady będącej zakończeniem naszego pobytu w szkole. Ta impreza sama prosiła się o huczne jej świętowanie. W końcu to najlepsza klasa Selenów, EVER! Jako, że moją funkcją było tylko zabezpieczenie miejsca aby nikt nie przeszkodził nam w świętowaniu, pomagałam wszystkim po kolei, tak jak mogłam. Razem z Ericiem przemyciłam wódkę do Selenu. Ukryliśmy butelki w plecakach po weekendowym wypadzie do Chicago. Nawet sama Roma się nie połapała, że w jej Renibusie jest alkohol. Razem z Novą rozdawałyśmy na przerwach karteczki wyrwane z zeszytu z zaproszeniami. Lista gości obejmowała tylko klasę o rok młodszą i oczywiście naszą. Żadne małolaty nie zostały zaproszone. Termin został niedawno dokładnie uzgodniony - balanga rozpocznie się o 18, kiedy będzie już spokojnie po apelu i wszyscy zdążą się przygotować. Nawet największe damy dadzą radę się umalować. Bliźniaki we dwoje zajmowali się ogniskiem, więc im akurat nie musiałam pomagać, zwłaszcza, że Tris ledwo powstrzymywała się przed poderżnięciem mi gardła na sam dźwięk mojego głosu. Nie wiem co ona do mnie ma, czy ja brzmię aż tak wkurzająco? Cassanda zajmowała się tylko dostarczeniem wszystkiego na miejsce i chęcią bym się do niej przyłączyła, ale Nova już zadeklarowała jej pomoc, a od czasu incydentu z Vincentem Sandra stała się... inna. Bałam się z nią rozmawiać, żeby czegoś nie palnąć. Mimo iż zachowywała się już normalnie, nadal byłam pewna, że wystarczy jedno zdanie, a dziewczyna wybuchnie. Natomiast Stone, nie miałam najmniejszej ochoty pomagać, mimo iż miała najwięcej roboty z jedzeniem. Nic się nie zmieniło przez te wszystkie lata, nadal jej nienawidziłam. Tu już nawet nie chodziło o odebranie mi Nigela i zajęcie mojego miejsca w CIA... No dobra, o to też, ale wkurzał mnie sam jej nieznośny charakter. To po prostu zakłamana, dwulicowa świnia. Nikt przy tak słabej cierpliwości jak ja by z nią nie wytrzymał. Właściwie, to mało kto w ogóle by z nią wytrzymał.
 Więc wyszło na to, że dzisiejszy dzień okrzyknięty przeze mnie 15 DBR - Dni do Balangi Roku - nie zapowiadał się wyjątkowo. Nadal było sporo przygotowań, ale mieliśmy wszystko pod kontrolą. W planach miałam tylko próbowanie trunków przemyconych do wioski razem z Ericiem. Nie zamierzaliśmy dużo wypić, przecież jutro jeszcze jest szkoła, ale my i tak od miesiąca nic nie robimy. Wystarczą ciemne okulary i hajda na zajęcia! Te piękne rozmyślania o nic nie robieniu przerwała mi praca, a dokładnie Cassandra. Też bym w życiu nie pomyślała, że Cassy pomoże mi w robocie, ale życie bywa zaskakujące. Wszystko może się zdarzyć!
 Wyjęłam z szafki ukryty w skarpetce kieliszek na właśnie tego typu sprawy jakimi było kosztowanie trunków, kiedy do pokoju weszła Cassandra. Nie zwróciła na mnie uwagi, zajęła się swoimi rzeczami, ale już po chwili zaczęła:
- Mam do ciebie sprawę. Pracujesz w CIA, więc masz o tym większe pojęcie ode mnie, więc... noooo... yyyy... jak bardzo nielegalny jest hazard?
- Zależy od kwoty i innych czynników. Ale spoko, nie bój się. Nie grozi ci nic gorszego od dwóch lat w kiciu jeśli nie próbujecie się pozabijać o tą kasę.
- Nie chodzi o mnie. Mam na myśli, że tu w Akademii rozwinął się hazard... i to właśnie z tego powodu... zginął ten uczeń. Uprzedzając pytania, nie wydam swojego informatora.
- Debilka! - Palnęłam się otwartą dłonią w czoło. - Jak mogłam się tego nie domyślić!? Zawsze chodzi o pieniądze. To musi być już na prawdę grubo jeśli dochodzi do morderstwa. Mają jakieś regularne spotkania?
- Tttak, to znaczy chyba tak, ale nie mam na tyle dokładnych informacji...
- Jak dobry jest twój informator? Zresztą nie ważne, wydobądź z niego jak najwięcej, zanim dojdzie do kolejnego morderstwa. A tak właściwie to wiesz kto zabił?
- Nie, nie wiem. A mój informator... jestem w stanie to z niego wydobyć, ale nie chcę żeby coś mu się stało i w razie czego niech jego pomoc zostanie uwzględniona...
- Jeśli poznam jego tożsamość, to na pewno uda mi się jakoś wynagrodzić jego zasługi. Dzięki Cassandra, ratujesz mi tyłek!
W napadzie błyskotliwości uściskałam mocno zdezorientowaną dziewczynę i złapałam za dawno już przeze mnie nie używane kartki ze sprawozdaniami. Chwyciłam jeszcze tylko w biegu długopis i popędziłam jak strzała do łazienki. Nie, nie dlatego, że chciało mi się siku. Zaryglowałam się w jednej z wolnych kabin (a wolne kabiny w damskim akademiku były akurat rzadkością), usiadłam na upuszczonej klapie sedesu i zdjęłam skuwkę długopisu. W szale zaczęłam bazgrać po kartce słowa, których nikt, nawet ze spluwą przyłożoną do czoła by się nie doczytał. Kreśliłam znaki nieistniejące chyba w żadnym języku, a tym bardziej nie w angielskim.
 Jednak napisałam ledwie dwa zdania i nagle rozszalały jeszcze przed sekundą długopis się zatrzymał. Ekscytacja opadła powoli i na spokojnie przyjrzałam się zapisanym słowom, wreszcie zdając sobie sprawę, że... Jak tak na prawdę nic nie wiem. Gniewnie wyrwałam i zgniotłam kartkę. To bez sensu! W Akademii jest nielegalny hazard, ale kto?, co?, jak? i gdzie? Nie mam pojęcia! Uczeń przez to zginął, znałam jego nazwisko, ale jakiekolwiek grono podejrzanych nie miało miejsca! Mogłam je określić mianem "hazardziści", ale to niezbyt dokładne, a CIA potrzebuje jak najwięcej sprawdzonych informacji. Dlatego zdałam sobie sprawę, że jak na razie muszę zdobyć więcej informacji. Nie było mi to na rękę, wolałam działać, tu i teraz! Ale niestety nic innego nie mogłam zrobić. Wyjęłam więc brudnopis by zanotować wszystko czego do tej pory udało mi się dowiedzieć. Na pierwszym miejscu to co na razie wiadomo o śmierci tego ucznia - Jack'a Brosky'ego. Nie udało mi się zapamiętać dat, ale wystarczy o to zapytać którejkolwiek dziewczyny z młodszych klas, same tam plotkary. Następnie wypisałam powód śmierci jako "powiązania z hazardem?" pod spodem zostawiając wolne miejsce. Od słowa hazard dałam strzałkę do "szkolne kółko hazardowe". Chciałam tam jak najszybciej coś napisać, ale na razie nic na ten temat nie wiedziałam. To było najbardziej wkurzające! Gdybym mogła tu wpisać chociaż jedną informację, byłabym szczęśliwa. No cóż, na razie muszę się zadowolić tym co mam... Czyli w zasadzie niczym.
 Ugh! Zrezygnowana złożyłam kartki na pół i wrzuciłam do szuflady biurka, po tym jak jedna laska wyrzuciła mnie z kibla. Spojrzałam na przygotowany wcześniej kieliszek i przypomniałam sobie, że miałam iść do Erica. Właśnie, Eric!! Może od niego dowiem się czegoś więcej na interesujący mnie temat.
 Dzierżąc dzielnie kieliszek w dłoni przeszłam na drugą srronę ulicy, do akademika chłopaków. Od razu zajechało spoconymi skarpetkami nie pranymi od miesiąca. Do tego wszystkiego dochodziły głośne ryki samców alfa. Ale to i tak lepiej niż w damskim akademiku, gdzie bałaś się krzywo spojrzeć na choćby jedną z lokatorek, bo potem miałaś przesrane cały tydzień. I jeszcze te wieczne wrzaski i kłótnie! Ugh! W świecie mężczyzn wszystko było prostsze. Wystarczyły pięści. Może jednak też to było powodem śmierci Jack'a.
 Pokój Erica był... specyficzny. Po pierwsze zajmował go tylko on i Travis Hyena. To oznaczało, że trzy pozostałe łóżka były wolne, a na nich Hipis urządził sobie... kwietniki. Przez to cały pokój wyglądał jak puszcza i nikt nie zauważył małego drzewka konopii indyjskiej w kącie pokoju. Willliamsen umiał się urządzić.
 Sam właściciel pokoju podlewał akurat paproć, wielką czerwoną konewką z kwiatkiem, więc kiedy weszłam nie zauważył mnie. Zresztą trudno było dojrzeć kogokolwiek w tej dżungli. Dopiero gdy wyłoniłam się z tej gęstwiny, zauważył moją płomienną fryzurę.
- Briana, pokoik! Wbiłaś na kwadrat posmakować trunków życia?
- No ba, brachu! Pokaż co tam mamy.
 Eric uśmiechnął się znacząco i wyjął spod jednego z "kwietników" butelkę wódki. Uniosłam znacząco brwi i podałam mu kieliszek. Łyknęliśmy sobie po jednym i rozsiedliśmy na podłodze jak w sercu dzikiej puszczy. Popijaliśmy piwko, kiedy wreszcie zagaiłam:
- Hej brachu, wiesz coś o klubie pokera?
- W sensie o tych spotkaniach w piwnicy akademika, na które chodzą wszyscy chłopaki? Nie, nie wiem.
- I nie wiesz, też o żadnych tajnych terminach spotkań?
- O tym, że w co drugi czwartek znika cała kasa? Nic, a nic.
- Aha. Masakra Eric, ty jesteś taki niedoinformowany! - Mrugnęłam do niego porozumiewawczo.