Mam złą i złą wiadomość

Briana - "Rozdział IV, część III"

 Każdy kolejny dzień mijał mi na odprawianiu roboty papierkowej i piciu kawy w towarzystwie Erica. Dawn zostawiła mnie na pastwę strawienia przez nudę. Po minięciu pierwszego tygodnia, Chris otrząsnął się ze strachu i wszystko wróciło do normy.
- Chodź do mnie, maleńka. - Ciągnął mnie za rękę podczas przerwy.
- Mam już ponad metr sześćdziesiąt! - Sprzeciwiłam się.
 Raz nawet przechodząc korytarzem uszczypnął mnie w ramię. Co za prowokator! On jest niemożliwy. Przynajmniej jako mój udawany chłopak nie ugania się na innymi. Czasem jednak przychodzi taki moment, że mam ochotę rozłupać mu czachę o stare mury Akademii. Ale mamy układ.
 W środę na trzeciej lekcji w PGZ razem z Ericiem graliśmy na automacie w zespół rockowy, gdy mój "ukochany" blondas objął mnie w pasie od tyłu. Podskoczyłam zaskoczona i ominęłam punkt, przez co przegraliśmy.
- Ty dupku! Przez ciebie przegraliśmy.
- To może teraz zagrasz ze mną? - Pello odepchnął Hipisa i jedną rękę położył na przycisku automatu, a drugą objął mnie ramieniem.
 Strząsnęłam jego dłoń jak obrzydliwą glizdę i odmaszerowałam do damskiej łazienki. W środku zastałam Dawn i Perry. Ta pierwsza pisała coś szminką na lustrze, a Dowle stała z miną zbitego pieska koło drzwi.
- Hej, stara. Dawno cię nie widziałam, co słychać?
 Parker uśmiechnęła się łobuziarsko. Jednak ja spojrzałam na czerwony napis. "Roma sypia z Chihuahuą" brzmiał. Wygięłam twarz w grymasie.
- Skąd to wiesz? - zapytałam.
- Piszę co ślina na język przyniesie, znasz mnie. A to byłoby ciekawe.
- Wiesz, że ona się o tym dowie? Żebyś potem nie skończyła tak ja, z zakazem wychodzenia z pokoju. Ostrzegałam - rzuciłam na odchodnym i wróciłam do PGZ.
 Na drugi dzień widziałam jak moja kumpela czyści wszystkie ubikacje w budynku szkoły i żeńskiego Akademika. Czemu ja muszę siedzieć na dupie i nic nie robić, a ona ma tylko myć ubikacje?
- Ona obraża tylko Romę i, w tym wypadku, Chihuahuę, a ty bijesz innych uczniów. Zobacz różnicę. - Hipis odprowadzał mnie ze szkoły do pokoju.
 Umęczona nic nie robieniem postanowiłam tego dnia poćwiczyć. Przebrałam się w podkoszulek i wygodne spodenki, położyłam się na podłodze i zaczęłam od brzuszków. Przez ten szlaban wyjdę z formy, a nawet w weekendy nie wolno mi wychodzić. Skakałam na skakance, robiłam przysiady i pompki, a towarzyszył mi Eric i jego pozytywne podejście do życia, uwalone na moim fotelu.
- Może oddać ci ze dwie moje doniczki, u ciebie na biurku będą miały dostęp do światła.
- Nigdy...żadnych...roślin - wysapałam pomiędzy kolejnymi podciągnięciami. Nie miałam drążka, więc uwiesiłam się na framudze drzwi.
- Wyglądasz na mocno wysportowaną. Już prawie godzinę tak ćwiczysz.
- Muszę...zachować...formę...cieniasie. Ty...tego...nie...zrozumiesz.
 Zeskoczyłam na podłogę i wytarłam się ręcznikiem. Skinęłam na Erica i chłopak rzucił mi butelkę wody. Wypiłam prawie całą za jednym razem, resztą polałam gorącą od wysiłku twarz.
- Myślisz, że jestem słabym pacyfistą?
- A nie?
- To patrz.
 Eric nagle skoczył na mnie i złapał na ramiona. Nie dałam się powalić i naparłam na niego z całą siłą, lecz on przekręcił się i pognałam do przodu. W ostatniej chwili Hipis złapał mnie za rękę i pchnął w dół tak, że wylądowałam na łóżku, po czym doskoczył i mnie przytrzymał. Szarpałam się nie dając za wygraną. Właśnie w tym momencie do pokoju weszła Trinity.
- Ekhm... - Dziewczyna wyglądała na zakłopotaną i nie dziwiłam się jej kiedy zdałam sobie sprawę jak to wygląda. Jednym szybkim ruchem zrzuciłam z siebie Erica.
- Pani Dyrektor chce cię widzieć.
 Obróciła się i odeszła, zamykając za sobą drzwi. Pewnie kiedy już otrząśnie się z szoku zacznie w całej szkole rozpowiadać, że sypiam z Hipisem. Pięknie!
 Narzuciłam na siebie płaszcz i zostawiłam Erica ruszając do gabinetu dyrci. Zapukałam przed czerwonymi drzwiami. Czego ona może ode mnie chcieć? Czy pomyślała, że razem z Dawn namalowałam ten napis na lustrze? Czy Trinity tak jej nagadała, że chce zaostrzyć mi karę?
 Na jej polecenie weszłam do środka. Czerwone ściany, mahoniowe biurko i te wszystkie tajemnicze bibeloty nadawały samej Romie niebywałego wyglądu. Trzymała w ręku słuchawkę i skinęła mi bym usiadła, a sama podała mi telefon, nie wyjaśniając kto dzwoni.
- Briana Bella, słucham.
- Powiedz "hej, tato".
- Hej, tato!
- Bella, tu sieżant Jarvis. Upewniłem twoją dyrektorkę, że jestem twoim ojcem. Dzwonię w ważnej sprawie, niestety nie mam dobrych wieści. Starszy posterunkowy Jack Roberts nie żyje.
- Jak to, nie żyje!?
- Wiem, że był twoim partnerem i byliście ze sobą dość blisko. Przykro mi. Pogrzeb odbędzie się w czwartek, zwolniłem cię z lekcji, abyś mogła dotrzeć.
- Jak zginął?
- Był na misji, razem z dziewięcioma innymi agentami próbował zatrzymać przemytników broni. Osłonił granat rzucony w kolegów własnym ciałem.
 Łza zakręciła mi się w oku. Jack...
- Pogrzeb o godzinie jedenastej. I jeszcze jedno. Skoro twój starszy agent nie żyje, z powrotem przenosimy cię do starszego posterunkowego Nigela Lace. Do widzenia.
 Nos miałam zapchany i nic nie odpowiedziałam. Jack był dla mnie prawie jak ojciec. To był uczynny, miły i doświadczony stróż prawa. Zginął jak bohater. Pamiętam, jak tyle razy dzielił się ze mną pączkami.
- Współczuję z powodu straty wujka. Możesz już iść.
 Głos Romy wybudził mnie z płaczącego transu. Wujek? Czyli taka jest wersja. Wróciłam do pokoju, ale Hipisa już nie było. Płakałam w poduszkę sama.
 W czwartek odbył się pogrzeb. Roma zawiozła mnie swoim Renibusem do miasta. Na cmentarzu zebrali się wszyscy agenci, przynajmniej z naszego piętra. Każdy znał Jack'a i każdy go lubił. Koleś miał tylko czterdzieści lat i dwójkę dzieci młodszych niewiele ode mnie. Nie powinien jeszcze umierać.
 Wróciłam do wioski około pierwszej godziny. I tak wtedy kończyłam, więc po obiedzie poszłam od razu do pokoju. Usiadłam przy biurku i zaczęłam robić papiery. Praca odegnała moje myśli od śmierci. Otępiona przerobiłam tyle ile jeszcze nigdy. Wieczorem już kończyły mi się arkusze. Po kolacji skończyłam pracę zaległą z zeszłego tygodnia. O dziesiątej w nocy odłożyłam wszystko i rzuciłam się na łóżko. Zasnęłam od razu.
 W piątkowy poranek miałam dosyć życia. Śmierci zresztą też. Spóźniłam się na pierwszą lekcję, którą była historia i profesor Bor mnie opierniczył, ale bez przesady. Kiedy jednak Roma przyłapała mnie podczas hiszpańskiego w toalecie, nie była już tak wyrozumiała.
- Nie myśl sobie Bella, że masz taryfę ulgową i wolno ci robić co chcesz. Na poniedziałek przygotujesz dla mnie referat na pięćset słów o szkodliwym wpływie papierosów na młodzież.
- Dlaczego akurat papierosów?
 Dyrektorka tyko spojrzała na mnie znacząco. Myślała, że urwałam się z lekcji na peta. Cóż, gdyby Eric urwał się razem ze mną, zapewne tak by się stało. Kiedy wyszłam z hiszpańskiego, na którego jędza kazała mi wrócić, w plecaku miałam liścik. "Przyjdziesz dzisiaj?". Doskonale wiedziałam kto mi go tam wrzucił i o co mu chodziło. Te bazgroły często widywałam. Kiedy odpowiedź brzmi " nie" po prostu nie odpisuję, a chcąc wyrazić zgodę zwijam liścik w kulkę i rzucam nadawcy w głowę. Nie zawsze trafiam, ale zawsze się śmieję.
 Próbując przetrwać ten dzień, w PGZ usiadłam koło Dawn.
- No, no, no. Chodząca śmierć się do nas przysiadła.
- Nie pozwalaj sobie. Jaką wielką katastrofę planujesz tym razem?
- Dlaczego zaraz katastrofę? Chciałam tylko pomalować kosz w sali gimnastycznej na różowo.
- Założę się, że za karę będziesz musiała posprzątać całą salę. Albo lepiej! Za artystyczne zapędy każe ci dyżurować na zajęciach artystycznych.
- Za to drugie bym się nie obraziła. Łuka to niezłe ciacho. - Poruszyła znacząco brwiami.
- Jak uczy? - Zapytałam ciekawsko, ponieważ Dawn w przeciwieństwie do mnie chodziła na te zajęcia.
- Przykłada dużą wagę do odpowiedniego doboru kolorów i ciągle marudzi coś o odpowiedniej grubości ołówka. Wkurzył się na mnie bo miałam niezatemperowany rysik!

 Tak sobie rozmawiałyśmy, a życie pozostałych uczniów toczyło się wokoło. Naśmiewałyśmy się z sześciopaku pod tłuszczem naszego W-Fisty i wszystko było ok.
 Nadeszła jednak kolejna noc. Leżałam wsłuchana w chrapanie Novy i nie mogłam zasnąć. Zamknęłam oczy, ale to nic nie dało. Upragniona ciemność nie nadchodziła przez dłuższą chwilę, aż w końcu szarpnęła mną i wciągnęła bezlitośnie. Jednak nie tak jakbym tego chciała.
- Jak mogłaś? - Wiedziałam, tak jak to jest w snach, wiedziałam. Natychmiast dopadł mnie wstyd.
- Straciłaś honor i godność. - Głos matki był surowy i stanowczy. Skuliłam się pod jego wpływem.
- Taka mała przygoda, co Brie? Szybki numerek? - Kpina Rowan i Dawn przesiąkała sarkazmem. Osłoniłam się ramionami w geście obronnym.
- Upadłaś jeszcze niżej niż się spodziewałam. Nigel był ślepy kiedykolwiek widząc w tobie coś więcej niż dziwkę. - Trinity udeżyła w jeden z moich najczulszych punktów.
- Jak prostytutka. - Skrzywiłam twarz od słów Romy. Tak, Romy. Tylko ona potrafić mówić z taką pogardą.
- Jesteś nikim. - Wspomnienie słów Chrisa atakowało mnie nieprzepisowo. - Mówiłem, że cię zniszczę. Nawet nie wiesz na ile sposobów potrafię to zrobić. Gnij!
 Aaaaa!! Gwałtownie zaczerpnęłam tchu i otworzyłam oczy. Poczułam pod plecami materac, a nad sobą zobaczyłam słaby zarys okna oświetlany przez niemal niewidoczny księżyc. To był tylko sen? O nie! To wydarzy się w rzeczywistości. Chris był do tego zdolny i stanowiło to realność, a nie zagrożenie czekające w mrokach snu. On to zrobi. Pytanie pozostaje, kiedy?

Wszystkich przyjaciół z blogoswery zapraszam na mój blog główny, gdzie informuję Was o wszystkim co się u mnie dzieje. Aktualnie czekam na decyzję o nowym blogu.