Relacje między ludźmi i kretynami

Briana - "Rozdział I, część III"

 Słońce połaskotało mnie po twarzy nieustępliwie, a chwilę później cicho zabrzęczał budzik. Tylko nie to. Wyłączyłam alarm i przeciągnęłam się powoli. Za chiny nie chciałam wstawać. Noc była taka piękna, a dzień jak zwykle zapowiadał się ciulowo. Zamrugałam niechętnie. Światło mnie oślepiło, więc przekręciłam się w drugą stronę. Moja twarz była teraz tylko kilka centymetrów od jego nosa. Niebiesko-zielone oczy przyglądały się mojej nagiej skórze pleców. Przejechał po niej palcem wprawiając mnie w drżenie. Mimo to po chwili zabrał rękę i przeciągnął się.
- Musisz już iść - szepnął.
- Wiem - jęknęłam. Nie warto było dyskutować, ani tym bardziej ryzykować, iż zauważą, że mnie nie ma.
 Ziewając odrzuciłam pościel i sięgnęłam po ubranie. Nadal ospała wbiłam się w spodnie, pod łóżkiem znalazłam bluzkę, którą miałam na sobie zeszłego wieczoru. Zarzuciłam na siebie kurtkę i wyszłam przez okno. Natychmiast stałam się niewidzialna i podbiegłam do akademika dziewcząt najdyskretniej jak umiałam. Starałam się być jak najciszej, był wczesny ranek. Zdenerwowana zerknęłam do pokoju, który dzieliłam ze współlokatorkami. Widok obudzonej Trinity ... byłby najgorszym co mnie mogło spotkać. Jednak westchnęłam z ulgą, kiedy okazało się, że wszystkie dziewczyny śpią. W końcu była w pół do siódma. Lekcje zaczynały się o ósmej, a, że do Akademii szło się pięć metrów spacerkiem nikt nie budził się o tej godzinie, zwłaszcza, że spora część uczniów miała lekcje dopiero na drugiej godzinie.
 W łazience spłukałam z siebie brud wczorajszej nocy i ubrałam w czyste ciuchy. Kiedy opuszczałam kibel do drzwi ustawił się już wianuszek dziewcząt, czekających na prysznic. Trinity obrzuciła mnie uważnym spojrzeniem. Zignorowałam ją. Często rzucała kąśliwymi uwagami, a już zwłaszcza na temat mojego "związku" z Chrisem.
 Od czasu naszej Halloweenowej umowy musiałam udawać jego dziewczynę i dostarczać mu strzępki informacji. Towarzyszyłam Christopherowi Pello na każdej imprezie. Cóż za zaszczyt! Gorsze niż kara gotowania obiadu. Z Lucy przynajmniej można pogadać, a Chris ... Na imprezie nigdy by ze mną normalnie nie porozmawiał, ale kiedy byliśmy w szkole, dało się pogawędzić, choć często mnie wkurzał. Faceci!
- Hej, Brie!
 Oto jedyny facet, który mnie nie wnerwia.
- Eric, miło cię widzieć. - Uśmiechnęłam się do niego. Razem ruszyliśmy do szkoły powolnym marszem. - Wcześnie wstałeś.
- Tak jak ty. Muszę od rana zaopiekować się moimi paprotkami.
- Wariat. Ty kiedyś zginiesz przez te chaszcze.
 W pokoju chłopaków z naszego roku był tylko on i cichy Thomas Hyena. Co oznaczało cztery wolne łóżka, z których Hipis zrobił sobie kwietniki. Tak dbał o te zielska, że wyhodował w ich pokoju istną dżunglę.
 W moim pokoju również ubyło lokatorów. Co prawda Cassandra nadal częściej przebywa w Pokoju Gier i Zabaw, ale zostały jeszcze Trinity i Tris. Pod koniec pierwszego semestru umarła Victore. Jej pogrzeb odbył się w połowie grudnia. To był szok. Okazało się, że popełniła samobójstwo, a przynajmniej tak nam wmawiają. Większość uczniów w to nie wierzy i zapewne słusznie dopatrują się w tym roboty Vincenta. Jednak na jej miejsce przyjęto nową uczennicę - Noveen. To dziewczyna, której niewiele brakowało do przejścia Próby, a Seleni dopatrują się w niej niezwykłego potencjału.
 Tyle osób straciliśmy podczas pierwszego roku. Gabe, Dereck, Levis, Victore. A w czasie wakacji okazało się, że Dolly jest w ciąży i od tego roku będziemy mieć nowego nauczyciela. Ponieważ zaczęliśmy już trzecią klasę.
 Ale ten czas szybko leci, czyż nie? Jednak pojawił się problem. Wraz z upływem czasu coraz gorzej było z moimi raportami. Podczas przerwy świątecznej wezwali mnie na pogadankę do biura. Sierżant Jarvis kazał mi usiąść na fotelu i przeszedł do rzeczy wyciągając z szuflady moją teczkę.
- Zaczynam sądzić, że to nie przynosi efektów. - Westchnął.
- Co nie przynosi efektów?
- Twoja misja.
- A jaki efekt powinniśmy osiągnąć?
 Mężczyzna zamilkł. Zastanowił się przez chwilę, po czym odparł:
- Zniszczenie sekty.
- A możemy to zrobić poprzez szukanie na nich haka, czyż nie?
- No, tak.
- Dalej szukam. Melduję wam wszystko, a wy znajdujecie w tym luki prawne. Tyle w temacie.
- Cóż, to nie jest takie proste. Nie możesz tyle opuszczać pracy.
- Nie mogę zrezygnować, jeszcze nie skończyłam Akademii. Przesyłaj mi papierkową robotę przecież mogę robić na miejscu.
 Sierżant zmarszczył brwi. Takie rozwiązanie nie było po jego myśli, ale musiał się ze mną zgodzić - nie mogę się wycofać. W końcu przytaknął i dał mi trzy grubaśne segregatory. Żegnajcie imprezy z drinkami, witaj biurokracjo z kawą!
 W weekendy czasem wzywają mnie na misje, a latem kiedy tak jak w zwykłej szkole mamy wolne męczą mnie jak mogą. Obniżyli mi wynagrodzenie, no bo za papierkową robotę nie będę dostawać tyle ile za brawurowe akcje. Logika.
 W szkole wszystko po staremu. No, prawie. Dawn strasznie się wkurzyła, że Chris zdradził jej mały sekret.
- I tak bym się dowiedziała. - Prychnęłam.
 Cóż przynajmniej mam wymówkę na imprezy Pello, czyli moja papierkowa robota. Oczywiście nie przyznałam się z jakiej pracy są te papiery. Parker tak strasznie go nie lubi, a tak czy siak chodzi na te wszystkie potańcówki narażając się na docinki ze strony złotowłosego boga. Podczas samotnie spędzanych wieczorów przy papierach zacieśniłam natomiast więzy z Cassandrą. Ona pije kisiel i czyta książki, w przerwach opowie mi o tamtejszej akacji. Kiedyś dużo czytałam, jednak od czasu szkoły średniej miałam za dużo innych zajęć i przestałam. Teraz może odnowiłabym przyjaźń z papierowymi przyjaciółmi, gdyby nie ta przeklęta praca. W co ja się wpakowałam?
- No błagam, ile razy w jakiejś dziewczynie może się zakochać dwóch kolesi na raz?!!! Wystarczyłby jeden.. - mruknęła.
- No, dokładnie! To takie nierealistyczne! - prychnęłam.
 Uwielbiam nasze małe dyskusje na temat stereotypów. Przecież w każdej książce jest piękna dziewczyna i jej pierwszy dzień w liceum, w którym właśnie w niej zakochuje się najprzystojniejszy chłopak w szkole/typowy badass. Czyż nie mam racji?
 Ale odstawmy na bok perypetie książkowe i wróćmy do rzeczywistości. Była już połowa października i liście zaczęły żółknąć. Kroczyłam z Eric'iem w stronę Akademii. Tego dnia mieliśmy razem grać w makao w PGZ. Uwielbiałam wolne godziny, miało się złudzenie braku lekcji, odpowiedzialności i innych dupereli. Usiedliśmy na jedynej kanapie w pokoju, tej w kształcie ust i potasowaliśmy karty na stoliku.
- Oto i moja Serowa Dziewczyna! Witaj, kochanie!
 Zgrzytnęłam zębami. Nie odpuści mi z tym serem do końca szkoły. Uśmiechnęłam się sztucznie.
- Dołączysz, czy masz zbyt niski iloraz inteligencji by z nami zagrać?
- Dołączę, to moja ulubiona gra! A w co gramy?
 Pacnęłam się w czoło w geście załamania. (Co za matoł!) Ale to nic (O matko jak ja bym mu przywaliła). Wszystko jest dobrze (Błagam, nie każcie mi z nim wytrzymywać!). Ochłoń.
- W makao. Umiesz?
- No ba! Teraz to już tak na serio.
- Już myślałam, że w twoim słowniku nie istnieje słowo "serio" bez sarkazmu!
 Jego dziewczyną też nie byłam "na serio".
 Przetasowałam dwie talie kart razem (im więcej, tym lepiej) i rozdałam każdemu z nas po siedem. Na stół wyłożyłam ósemkę kier. Gra się rozpoczęła, rzucaliśmy kartami na stół i po kilku minutach gry Chris musiał dobrać dwanaście kart. Jednak cokolwiek położył, Hipis miał na to kontrę. Walka między nimi stała się jeszcze bardziej zacięta kiedy ja już miałam "po makale". Wyczułam w spojrzeniu Eric'a niespotykaną wcześniej agresję.
- Makao! - krzyczeli raz po raz. Wreszcie to Pello położył Jokera i wygrał. Zielony był nie w humorze.
- Eric, o co chodzi? - zapytałam.
- Możemy porozmawiać na osobności?
 Wyszliśmy z PGZ i weszliśmy do damskiej toalety na piętrze. Oparłam się o umywalkę i czekałam, aż chłopak w końcu zacznie.
- Czy ty... Cóż, może nie mam prawa o to pytać, ale... Czy ty sypiasz z Chrisem Pello?
- Fakt, nie miałeś prawa pytać.
- Czyli to prawda.
- Tego nie powiedziałam! A poza tym to, co ci do tego?
- Martwię się o ciebie. On postrzega cię jako zabawkę, z którą może zrobić wszystko. Widzę, że macie jakiś układ. To może się źle skończyć, zerwij to.
- N-n... Odczep się! Jedno słowo za dużo i się wkurzę, więc nie wtrącaj się w nie swoje sprawy.
 Zarzuciłam rudym warkoczem i wyszłam z łazienki. Przed drzwiami czekał już na mnie on. O wilku mowa.
- Czegoś chcesz? - Spojrzałam na niego znacząco.
- Tego co zawsze. Ciebie.
- Byś się kiedyś zamknął.
- Przecież wiesz, że potrafię milczeć.
 Zagryzłam wargę. Wiedziałam jakie jest znaczenie tych słów i co się wiąże z tym milczeniem. Nie powinnam teraz o tym myśleć. Potrząsnęłam głową jakbym próbowała wypędzić z niej nieprzyjemne myśli.
- To nic nie da. I tak kiedyś się załamiesz.
- Twierdzisz, że nie dam rady? - Natychmiast zapłonęłam.
- Twierdzę, że tak jak wszystkie, jesteś nikim beze mnie.
 Natychmiast rzuciłam się na niego z pięściami. Nikt nie będzie mi wmawiał, że jestem nikim, poza mną samą! Zaczęłam go szarpać i kopać. W pewnym momencie przeniknął przeze mnie i odturlał się. Zatrzymał się tuż pod nogami Romy. O kur...
- Bella, do gabinetu.
- Ale on...
- Bez dyskusji - ucięła.
 Spojrzałam na Chrisa morderczym wzrokiem. Ku mojej uciesze na jego twarzy malowało się przerażenie. Poszłam potulnie za dyrektorką. Ciekawe ile tygodni pracy w kuchni mi przydzieli. Na razie mój rekord to dwa bite tygodnie codziennego gotowania śniadań i kolacji. Ile teraz dostanę? Miesiąc? Może być, przynajmniej pogadam z Lucy. Jednak kiedy weszłam do pokoju grozy, nauczucielka wykręcała numer na telefonie. Do kogo dzwoniła?
- Witam, tu Roma Renibus - dyrektorka Akademii Selenów. Czy dodzwoniłam się do Nigela Lace?