Zrypałam sprawę

Briana - "Rozdział III, część IV"

 Kiedy go zobaczyłam prowadzącego Łukę (mogłam się domyślić, że nie kto inny, tylko on prowadził ten hazardowy światek) po prostu kopara mi opadła do parkietu sali. Mimo tłumów przy wejścju zdołałam zobaczyć jak to właśnie on zakuwa Ivanowicha w kajdanki. COO?!!?!? To są jakieś żarty? Thomas Hyena? Jak? Przecież to jest ten cichy, wrażliwy chłopak piszący wiersze i cały czas ukrywający się za plecami Tris. Ten cieć! Jakim cudem on jest w CIA? No przecież, przecież...
- Bella, Stone do mnie! - Ponad rykiem radiowzów i poleceń wydawanych przez policjantów usłyszałam swoje nazwisko, ale tylko przez głos, który je wypowiedział. To był głos sierżanta Jarvisa.
 O matko, to mój koniec! Już się boję. Błagam, litości! Ten ton nie zapowiada pogadanki o regularnym dostarczaniu raportów. O nie! On zamierzał nas totalnie dojechać (na szczęście Trinity też, szczęście w nieszczęściu). Dopiero gdy postawiłam trzy pierwsze kroki przeciskając się przez tłum zgromadzony przy wejścju, zdałam sobie sprawę z tego, że on właśnie nas wydał. Ordynarnie nas wsypał. W tej chwili każdy kto go usłyszał już wie, że jestem agentką. Michael!! Rozbieganym wzrokiem przejechałam po zgromazonych szukając jego jasnych włosów. Wreszcie dostrzegłam go, jak stał pod drzewem. Na jego twarzy malowało się niedowierzanie pomieszane z bólem zdrady. O matko! Ten wzrok omal mnie nie zabił. Poczucie winy zgniotło mi w ułamku sekundy wszystkie organy. Płuca podeszły mi do gardła, a serce było skurczone, tak jakby suszyło się tysiące lat w piaskach pustyni. Zawiodłam go. Jak mogłam być taką idiotką?! Trzeba było odejść póki miałam okazję! Teraz już nic nie mogę zrobić. Zbyt późno na opowiadanie się po jednej ze stron. A ja głupia chciałam jeszcze próbować wyjaśniać tą sprawę z morderstwem. CIA tylko mnie pogrążyło, oddaliło od rodziny, przyspożyło upokożeń. Ten jeden raz John Bella miał rację, trzeba było szukać pracy gdzie indziej.
 Jak skazaniec na ścięcie przeszłam między uczniami w strobę szefa. Jarvis już lekko zniecierpliwiony tupał nogą. Trinity wyłoniła się z tłumu pod żeńskim akademikiem. Gdy w pierwszej chwili zobaczyłam agetów, z przerażeniem pomyślałam, że Trinity zajęła się jednak tą sprawą i to ona zwołała tu CIA. Na szczęście to nie ona, bo chyba bym sobie tego nie wybaczyła.
- Stać!
 Oczy wszystkich zwróciły się na stojącą w drzwiach... Romę!? Co ona chciała zrobić? Ja i Trinity byłyśmy już prawie na wyciągnięcie ręki sierżanta. Czy ona...
- Odsuńcie się dziewczęta!
... Ona chciała nas ratować?! Nie możliwe! Przecież to Roma! Stara, zgorzkniała Renibuska. Jednak teraz ta zgorzkniała kobieta miała łzy w oczach. Autentycznie! Byłam w szoku, zresztą tak jak wszyscy. Dyrektorka spojrzała, wydawało się, że po raz ostatni na mury Akademii, a potem zrobiła coś czego żadne z nas się nie spodziewało. Jej przekrwione, zapłakane oczy pokryły się kisielowym różem. Nagle wszyscy agenci zaczęli dziwnie się zachowywać, łapali się za głowy. Puścili Cassandrę oraz paru innych uczniów i sami wsiedli do samochodów. Jednak mimo wszystko zabrali ze sobą Łukę. Włączyli silniki i odjechali z wioski.
 Uczniowie, a nawet nauczyciele stali jak skamieniali. Zaniemówiliśmy. Ona wypiła kisiel! Roma wypiła kisiel, złamała tą samą złotą zasadę, którą złamał Vincent. Gdy jej oczy powróciły do normalnego koloru, osunęła się bez siły na ziemię. Natychmiast podbiegł do niej Bor. Dyrektorka z szaleństwem w oczach złapała nagle historyka za ramię.
- Namieszałam im w głowach. Oni myślą, że Ivanowich jest z innej szkoły. Zrzuciłam na niego całą winę by nas obronić. Musiałam użyć do tego kisielu, Borze, musiałam. Podróżowanie po snach w połączeniu z moją telekinezą pozwoliło mi ochronić Selen. - Kobieta mówiła słabym głosem, jakby wyrażała ostatnią wolę na łożu śmierci. - To jednak nie wystarczy. Borze, musicie się przenieść. Tobie ufam najbardziej, teraz Ty przejmiesz moje obowiązki. Po tym co zrobiłam już nie mogę dłużej być Selenką. Niedługo i tak zwariuję. Zamknijcie mnie na tym samym oddziale co pana Johnsona. Dziękuję, że mogłam ci zaufać. Zanieźcie mnie do mojego domu i zawołajcie Bellę, Stone i Tenebris.
 Po tych słowach Frank i Michael wzięli ją pod ramiona i zanieśli do jej kwatery. Uczniowie powoli się rozeszli, lecz bibliotekarz przywołał mnie, Trinity i Cass do siebie.
- Dziewczęta, pani dyrektor chciała z Wami porozmawiać. Dajcie jej chwilę, zawołam was. Na razie usiądźcie.
 On zniknął za drzwiami do sypialni, a my usiadłyśmy na wskazanej przez niego kanapie w salonie. Nigdy jeszcze nie byłam w domku Romy. Był urządzony bardzo skromnie, prawie nie było w nim ozdób. Jedyne co rzucało się w oczy to wielki obraz budynku Akademii nad kominkiem. Na stoliku do kawy nie leżały czasopisma, a same meble były jednolite. Dom wydawał się , zwłaszcza, że my trzy siedziałyśmy cicho jak myszy pod miotłą. Nawet nie kłóciłyśmy się z Trinity. Panowała grobowa atmosfera. Wszystkie czułyśmy, że Roma odchodzi. Jeszcze nie umierała, ale sama stwierdziła, że niedługo jej odwali tak jak Levisowi. A kiedy człowiek jest słaby psychicznie, długo nie pożyje. Ha! A ja i Dawn śmiałyśmy się, że ona przeżyje nase dzieci. No proszę, jak bardzo się myliłyśmy. Ale nit nie zna dnia, ani godziny.
- Trinity. - Z pokoju wyłonił się Bor.
 Stone wstała z kanapy i zniknęła za dzwiami. Długo nie była na "audiencji" i już po chwili historyk wywołał mnie. Przeszłam przez drzwi i trafiłam do sypialni, urządzonej podobnie jak salon. Renibus siedziała dostojnie na fotelu, wskazała bym usiadła naprzeciw na drugim identycznym.
- Bella od jakiegoś czasu podejrzewałam, że ty i Stone jesteście agentkami. Spokojnie, nie od początku. Wtedy nie pozwoliłabym wam przejść Próby. Ale widziałam u was pewne syndromy. Chciałam tylko żebyś wiedziała, że nie obwiniam cię o dzisiejszą sytuację. Znam cię pięć lat, wiem, że na swój sposób chroniłaś Selenów. Dziękuję ci za to. I jeszcze jedno. Po moim odejściu... Miej oko na Michaela. Może i jesteś waritką, ale on cię potrzebuje.
- Nie wiem czy on w ogóle chce mnie widzieć. Ale dziękuję, pani dyrektor.
 Romcia skinęła mi głową i pozwoliła wyjść. To była ostatnia chwila gdy widziałam tą dumną, waleczną i niezastąpioną Romę Renibus. Bor przywołał Cassandrę, a ja wyszłam z domku. Westchnęłam melanhonijnie, a gdy zamknęłam drzwi o mało nie dostałam zawału. Michael na mnie czekał. Z jego twarzy nie mogłam nic wyczytać. To nie zapowiadało nic dobrego.
- Michael, ja...
 Nie zdążyłam dokończyć zdania bo on sam mi przeszkodził przyciskając swoje usta do moich. Byłam chyba w jeszcze większym szoku niż wtedy gdy pocałował mnie po raz pierwszy. Jego usta jak zawsze były słodkie, a on sam przyciągnął mnie bliżej do siebie. Gdy już udało mi się zaczerpnąć tchu spojrzałam na niego zdezorientowana.
- Nie wiem jak ty to zrobiłaś, ale nigdy nawet o tym nie pomyślałem. Nie jestem na ciebie zły. Ja cię kocham Briana. Mówię serio. Żadna praca, nawet CIA, nie stanie pomiędzy nami. Przecież to nic złego. Nie zdradziłaś im przepisu na kisiel, bo już dawno by nas tu nie było. Więc nie zrobiłaś nic złego.
- Poważnie? Przecież szpiegowałam was wszystkich.
- Zna cię. Nic takiego byś im nie powiedziała. Poza tym to była twoja praca. Była, prawda? Odejdziesz?
- Po tym co się dzisiaj stało, na pewno.
 I staliśmy tak objęci w cieniu drzew, nietykalni przez słońce, idący na żywioł w przyszłość, pewni tylko swoich uczuć.