Ostatnie zadanie

Briana - "Rozdział VII, część I"

 "Wpatruj się w martwą skórę węża". Ależ to pasjonujące! Czy ona ma mnie za głupią? Chyba przeszła na Ciemną Stronę Romy. Muszę się bronić! Przecież nie wzięliby mnie co CIA gdybym była tępa! Chyba ...
 No w każdym razie zagadkę już rozwiązałam. Pragnienie szmaragdu, żądza jadeitu. To wylinka. Ostatnie krople jadu, zmierzają powoli w stronę końca wędrówki, uśmiercenia doli. A to krew, która spływa tam u jej dołu. Rubinowej rzeki w zaroślach lśnienie. Czyli tym co mamy zdobyć jest krew spływająca ze skóry węża. Tak jak w wierszyku krew kapała na krzaczek poniżej gdzie kryła się kolejna kartka z zagadką. Proste! Wyjęłam z plecaka saszetkę na materiał dowodowy i przystawiłam go żeby rubinowa ciecz zleciała do woreczka. Cholera! Nic nie wnerwia bardziej niż dziura w saszetce na dowody. Wlałam więc ciecz do nowego woreczka i czekałam aż Cassandra wróci z "załatwiania swoich spraw" w międzyczasie czytając następną zagadkę.
"Didymos. Z ziemi powstali
Bliźniak Nowy,
Oraz Bliźniak Zielony.
Jeden poprowadzi do umysłu,
Drugi do siły.
Tylko jeden jednego znaleźć może,
Tylko drugi drugiego odkryje.
Na rozstaju dróg rozejść się musicie
Tylko wtedy bliźnięta znajdziecie"
 Nie bardzo rozumiem. Och mam dość! Cała sprawa z procesem Johna zryła mi mózg. Co prawda szybko go zamknęli, ale te papierki ... Mam szczęście, że mieszkam pod jednym dachem z nudnym, pracowitym i kochanym Nigelem. Co ja bym bez niego zrobiła? Dopiero trzy dni po rozprawie mogłyśmy wrócić do domu. Mama i Hayley już nie muszą się gnieździć w motelu! Robiłyśmy ogromne sprzątanie. Ale mimo towarzyszącej wszystkiemu szczęśliwej atmosferze, mimo dobrego obrotu spraw, mimo sukcesowi wsadzenia Johna do paki nie czułam się w pełni zadowolona. Chciałam zostać u Nigela. Nie byłam tylko pewna czy mi pozwoli mieszkać pod swoim dachem po tym incydencie z tatuażem.
- Czyś ty kompletnie zgłupiała?!
 Tsaaa. Strasznie się o to wkurzył. Tak jak zawsze był milusi i kochany, tak wtedy dał upust wszystkim złym emocjom. Darł się na mnie strasznie. Biedny tatuażysta nadal nie do końca kumał o co chodzi. Musiałam kazać mojemu partnerowi przenieść się na zewnątrz, a właściciela zapewnić, że Lace już go nie będzie nachodził. Kazałam mu też przeprosić. Grzecznie wykonał polecenie, wywlekł mnie za rękę na zewnątrz i tam kontynuował opiernicz. Ach ten syndrom starszego brata!
- Nigel, Nigel ... Nigel! Posłuchaj mnie. - chłopak umilkł. - Mam już siedemnaście lat i mogę sobie zrobić tatuaż, to nie twoja sprawa.
- Ale ty jesteś agentem! Teraz masz znak rozpoznawczy, a do tego siedemnaście lat to i tak za mało! No i jeszcze w takim niestosownym miejscu!
 No i jak tu takiemu cokolwiek wmówić. Poczekałam chwilę aż się nagada i mu przejdzie. Dopiero wtedy mogłam cokolwiek do niego powiedzieć.
- Podoba ci się? - zapytałam.
- Ja ... Eee ... Yyy ... Hmmm ... Jest śliczny. Wykonany z precyzją i odwzorowaniem. Pasuje ci. - przyznał ze spokojem.
 A nie mówiłam, że mu przejdzie. Wzięłam go pod rękę i wróciliśmy do domu. Więc udało mi się go ułagodzić. Potem pomógł mi ze sprawą i w porządkach u mnie w domu. Postanowiłam, że zostanę u niego. Jestem z nim chyba bardziej związana niż bym chciała.
- Znalazłaś coś, czy mam sobie radzić sama?! - warknęła zdenerwowana Cassandra wyłaniając się nagle z lasu.
- O rany nie spinaj się tak. Mam tą krew i zagadkę. Chyba będziemy musiały się rozdzielić. - wskazałam na miejsce gdzie pisze, że "rozdziela pary". - A co się stało? Od paru dni coś cię chyba gnębi. Chodzi o zadania, czy coś? - zapytałam. Nie mogłam tego dłużej ignorować. Chciałam jej się nie narzucać, ale z tego chyba zrobi się coś poważnego.
- Nie potrzebuję troski, radzę sobie sama. I tylko spróbuj wymówić słowo kisiel, a będziesz miała problem z wymówieniem jakiegokolwiek innego słowa! - czerwona z wściekłości wybiega z lasu.
 Co ją ugryzło? I jaki kisiel?! Szybko ruszyłam za nią. Na szczęście to ja jestem ta wysportowana. Zanim dotarła do granicy drzew zdążyłam ją dogonić. Nie chciałam jej zatrzymywać ani na siłę zmuszać do zwierzeń, ale nie pasowało mi to, że odnosiła się do mnie jak do kogoś w ogóle nie wartego uwagi. No i łatwiej by nam było pracować gdybyśmy to robiły razem bez obrażania się na siebie.
- Puszczaj mnie. Super, że masz tę krew naprawdę, ale daj mi spokój!
- Widzę, że coś się dzieje.
- No to super! Nie znasz mnie i nic ci do moich prywatnych spraw!
- Właśnie i nie mam zamiaru użerać się z twoimi fochami. Musisz w końcu wyluzować. - powiedziałam łagodnie. - Pójdziemy sobie razem na shake'a?
- Nie.
- No weź. Będzie klawo! Przecież będziemy na siebie jeszcze trochę skazane.
- Następne zadanie już wykonujemy osobno, więc nie bardzo.
- Ale i fajni byłoby pogadać. - zauważyłam, że zbliżyłyśmy się już do wyjścia z lasu. - No cóż, bardzo fajnie mi się razem z tobą wygrywało. Ostatnie wspólne sprawozdanie dla Romci, a potem mogę ci życzyć już tylko dalszych sukcesów. - uśmiechnęłam się do niej promiennie.
- Miło z twojej strony! Do zobaczenia w Akademii - odbiegła.
 No cóż ja nie byłam taka pewna czy przejdę dalej. Jednak nadal szczęśliwa doniosłam Renibus worek by zapisała nas po raz ostatni razem. Znów pierwsze. Gdy zrzędliwa, ruda starucha znów zaczęła mruczeć, że jesteśmy zbyt ujemne umysłowo by tego dokonać wyszłam na górę do baru. Nigel już tam na mnie czekał.
- Moja dziewczynka. - uściskał mnie gdy oznajmiłam, że znów byłyśmy pierwsze.
 Zaczynało mnie już wpieniać to, że cały czas traktował mnie jak siedmiolatkę. Ale to chyba było moja wina. Jestem strasznie infantylna. Życie jest nie fair!
- Nie jestem małą dziewczynką. - strzepnęłam jego ręce.
- Elo, melo ziomale! - podszedł do nas Eric. Lace wyraźnie się spiął.
- Hej brachu. Które miejsce mieliście? - zagadnęłam.
- Drugie jak zawsze. A wy?
- Pierwsze. Jak zawsze. - uśmiechnęłam się tryumfalnie. - A co z twoim partnerem? Elvisem.
- Levisem.
- On tak ma na imię? - zdziwiłam się.
- Yyy ... Tak. Nie wiedziałaś? - pokręciłam przecząco głową. - No cóż, w każdym razie dzisiaj namówiłem go żeby to on zebrał krew. Dzielny chłopak.
 Pożartowaliśmy sobie jeszcze. Niestety Nigel nadal się nie odzywał. Potem musieliśmy już iść na podsumowanie. Roma znów z niesmakiem ogłosiła nasze zwycięstwo. Dziś odpadły dwie drużyny. Potem przegoniła nas z Piwnicy i ja w towarzystwie Hipisa poszliśmy na dyskotekę. Namawiałam Nigela żeby szedł z nami, ale nie dał się namówić. Tańczyliśmy w klubie do kiepskiej muzyki disco i popijaliśmy słabe drinki, ale balanga była klawa! Na końcu Susan - hipiska z ogniska - zaczęła tańczyć na stole i musieliśmy ją wynieść ze budynku. Gdy wszyscy się rozeszli Eric odprowadził mnie do domu.
- Było mega. - powiedział gdy stanęliśmy przed domem Nigela.
- Pewnie. Z tobą się genialnie imprezuje. - powiedziałam i pocałowałam go.
 Nagle z domu wyparował Lace.
- Mamy do porozmawiania młody człowieku. - oznajmił groźnie.
- Daj spokój!
- Tylko z nim porozmawiam. - zarzekał się łagodnie.
 Kazał mi zaczekać w domu, a sam porozmawiał z Hipisem na ganku. Oczywiście podsłuchiwałam.
- Słuchaj no. - zaczął. - Briana jest dla mnie bardzo ważna. Pewnie ważniejsza niż dla ciebie. A ty jesteś kimś kto raczej nie trzyma się prawa i nie wiem czego się po tobie spodziewać. Ale Brie cię lubi. Nie waż się jej zlekceważyć. Muszę więc wiedzieć czy ty na prawdę coś do niej czujesz i czy jej nie zranisz. Zależy mi na jej szczęściu.
- Bez jaj! - wykrzyknęłam wychodząc zza drzwi. - Czy ty jesteś aż tak ślepy?! Cały czas mi chodzi o ciebie!
- Co? - zapytali oboje jednocześnie.
- Wybacz Eric, jesteś moim najlepszym kumplem i nie chciałam cię wykorzystać.
- Już się bałem, że ty ... - gestykulował. - Ale czy to nie jest twój brat?
- Nie twoja sprawa. - fuknęłam.
 Hipis szybko rzucił cześć i wybiegł zostawiają nas samych.
- Ty coś czujesz ... do mnie?
- Tak. Przyznaję byłam zazdrosna o tą blondi i bolało mnie to, że musiałam udawać, że Eric jest moim chłopakiem tylko po to by wzbudzić w tobie zazdrość. Co i tak nie podziałało.
- Brie. - westchnął. - Ja na prawdę bardzo cię lubię, ale nie w taki sposób. Przykro mi.
 Spuściłam głowę. Czyli i tak na nic. Znów mnie odrzucono. Spojrzałam na niego. Widać w jego oczach tą miłość. Miłość braterską.
- Możemy o tym zapomnieć? - zapytałam nieśmiało.
- Pewnie. Chcesz bekon na kolację?
- A czy kiedyś odpowiedziałam nie?
 Dni mijały spokojnie, a ja zaczęłam się zastanawiać nad zagadką. Didymos. Co to jest? Przekartkowałam encyklopedię i nadal na to nie trafiłam. Pytałam mamy, Nigela, nawet Hayley! W końcu stwierdziłam, że odpadnę. To było moje ostatnie zadanie. Jestem beznadziejna, nie ma Cassy i już sobie nie radzę! Jestem głupia, durna, kretyńska, do niczego.
 W niedzielę na obiad przyjechała siostra mojej mamy - ciocia Lucinda. Dawno u nas nie była bo John nie lubił rodziny mamy. Chuda jak pół patyka kobieta usiadła na kanapie razem ze swoją córką Jilllian. Jil była spoko mimo, że interesowała się geologią. Badała jaskinie podziemne i takie tam. Opowiadała nam właśnie o swojej wyprawie do Europy na zwiedzanie. Pomyślałam, że jeśli zna się na ziemi to może pomoże mi z moją zagadeczką.
- Niech no spojrzę. Och, to proste chodzi o prazeodym i neodym bliźniacze pierwiastki kiedyś uważane za jeden - Dydym z greckiego didymos.
- Jil jesteś genialna! Uwielbiam cię! - przytuliłam kuzynkę.
 Zapisałam rozwiązanie na kartce i wrzuciłam ją do torby. Wtedy dotarło do mnie co powiedziała.
- Pierwiastek?
- Tak występuje w niskich ilościach w glebie.
 Och nie! I jak ja to znajdę? Przecież to nie możliwe. Durna Roma! Przeklinam cię Renibus!