Nocne polowanie

Briana - "Rozdział VI, część I"

 Kamień w kształcie wazonu! Nigdy bym na to nie wpadła. No i w środku były nasze fioletowe fiołki - aniołki. I skóra węża.
- Nadałoby się na buty. - stwierdziłam przygryzając wargę. Suchy naskórek zwisał trzymany przez Cassandrę.
- Jak możesz! Po pierwsze trochę szacunku dla zwierząt, a po drugie wylinka jest dużo za cienka i na nic się nie zda.
- Łeee ... Ale przeczytaj tą kartkę! - krzyknęłam ożywiona widząc świstek papieru zaplątany w skórę.
- Pragnienie szmaragdu, żądza jadeitu
Nigdzie nie słychać Śmierci skowytu
Ostatnie krople jadu, zmierzają powoli
w stronę końca wędrówki, uśmiercenia doli
Ostatnie spojrzenie, ostatnie tchnienie,
Rubinowej rzeki w zaroślach lśnienie
- Rozumiesz coś  tego? Bo ja tylko to, że jest to nasza następna zagadka.
- Po tym co właśnie trzymam obstawiam, że może mieć jakiś związek, chociażby znikomy z wężami.
- No raczej, ale jaki? Dobra, zajmiemy się tym później. Teraz wracamy do Romci. Ej, ty też nie możesz z jej nazwiska? - gdy tylko o tym pomyślałam, zaczęłam chichotać.
- Jest co najmniej interesujące.
 Ramię w ramię wróciłyśmy spokojnie do Piwnicy. W środku o ścianę opierał się Elvis, a Hipis stał z głową w szafce. Właściwie to jak Elvisek ma na imię? Nie ważne.
- Pani Romo, jesteśmy! - oświadczyłam głośno. Kobieta momentalnie wykrzywiła się z niemą prośbą do Boga o łaskę. - Oto pani kwiatki. Może pani zasadzić. - uśmiechnęłam się jakbym chciała jej to sprzedać.
- Bella na litość boską już idź. A fiołki zatrzymaj. No cóż dziś nie jesteście pierwsze. - uśmiechnęła się złowieszczo i kiwnęła głową w stronę chłopaka o nażelowanej fryzurze. - Czemu wygrywają same świry? Za moich czasów ... - mruczała zapisując wynik.
 Wytrzeszczyłam oczy na podróbkę Presley'a. Nie możliwe. Chociaż pewnie Eric to zgadł, a ten drugi tylko stał i narzekał, że zniszczy mu się fryzura podczas wycieczki do lasu.
- Widać dziewczynki nie lubią gadów. Specjalnie dla was, obdarliśmy go ze skóry!
 Spojrzałam na niego krytycznie i pokazałam środkowy palec. Nie przejmując się już niczym wyszłam z pomieszczenia. U góry w barze siedział Nigel. Ze spokojem sączył "Eliksir Zdrowia" jak zwykł nazywać shake truskawkowy. Na mój widok rozjaśniły się jego lica i przywołał mnie do siebie skinieniem ręki.
- No hej.
- Tak szybko?
- Jesteśmy najlepsze, co się dziwisz.
 Chłopak wywrócił wymownie oczami i zamówił mi shake.
- Sprawdziłem jak postępy w sprawie aresztowania John'a. Gadałem z jednym z policjantów, którzy go dzisiaj aresztowali. Podobno znaleźli go na kanapie przed telewizorem jak wył z bólu, na kolanie miał zaschniętą krew jednak na stoliku stały trzy puste piwa.
- Jestem pod wrażeniem, że sam je sobie przyniósł. - burknęłam. - Nie opowiadaj więcej, chcę tylko wiedzieć czy go zamknęli.
- Podobno, aż sześciu gliniarzy go wywlekało z mieszkania, bo nie dał rady iść.
- Mdli mnie. - zrobiłam ruch jakby łyk shake'a podchodził mi do gardła. - Kiedy będziemy mogły odzyskać dom?
- Dopiero po procesie. Wyznaczono termin na poniedziałek.
- Chociaż tyle.
- Nie smuć się to tylko formalność.
 Potaknęłam smętnie. Zagapiłam się na pomarańczowy neon z kulą disco. Życie Cassy pewnie jest milion razy prostsze. Och. W sumie nagle przyszedł mi do głowy pomysł tak szalony, tak długo odkładany, tak świrnięty i tak bolesny, że nie wiedziałam czy Lace się zgodzi. Ale to dopiero po ogłoszeniu wyników. Kiedy zeszłam do Piwnicy zdałam sobie sprawę, że jestem na ogłoszeniu wyników dopiero po raz pierwszy. Haha. Miałam tyle wypadków, że ominęłam pierwsze dwa ogłoszenia.
 W środku kłębiło się sporo ludzi, a dokładniej mówiąc dwadzieścia sześć ponieważ już trzy zespoły odpadły z naszej rywalizacji. Roma stała za tym swoim biureczkiem i z listą w dłoni odczytywała:
- Do Zadania Czwartego przystąpiło dzisiaj dwadzieścia sześć osób. Pierwsze miejsce zajęła drużyna różowych, następnie zieloni i tak dalej. Niestety nie odpadł nikt. - w piwnicy wybuchnęły oklaski i wiwaty. - Cisza! Hurra nikt nie odpadł. - powiedziała bez entuzjazmu. - Następne zadanie za dwa tygodnie. A teraz wynocha smarkacze!
 Wszyscy zaczęli tłoczyć się przy drzwiach. Tłumek wychodził, a ja ukryłam się za szafkami. Gdy tylko Renibus zamknęła za sobą drzwi wyszłam z ukrycia i przeszukałam jej szuflady. No cóż nie udało się za pierwszym razem, trzeba poprawić. W jedynej szufladzie leżały jednak teraz tylko ulotki, które dostaliśmy przed próbą. A to stara małpa, nauczyła się po pierwszym razie. No cóż, odłożyłam zabraną wcześniej teczkę i wyszłam z piwnicy. Drzwi od środka spokojnie otworzyłam, a z zewnątrz zakluczyłam je wytrychem. Zacieranie śladów to też taki nawyk agenta. Wróciła na górę gdzie w chevrolecie czekał już Nigel.
- I co?
- Kiepsko. Zabezpieczyła się i wszystko zabrała. Nikt nie mówił, że będzie łatwo.
- Racja. Sprawdziłem też w bazie czy wiadomo coś o Romie Renibus. Istnieje taka kobieta, wiek i wygląd się zgadza. Mieszka w Chicago, skończyła studia i uczy biologii.
- Współczuję jej uczniom. Sprawdziłeś ten jej adres?
- W tym sęk. To zwykły dom niedaleko od centrum, w którym mieszka jedna rodzina choć zarejestrowanych w tym miejscu jest kilkanaście osób.
- Serio dziwne. Przeszukałeś dom, może mają tajną piwnicę?
- Nie dostałem nakazu, na razie nic więcej nie mogę zrobić.
 Kiwnęłam głową. Nigel zaparkował w garażu i weszliśmy do domu. Po kolacji i filmie poszliśmy spać. Następnego dnia tak jak zwykle zjedliśmy śniadanie i napisaliśmy razem raport. Potem pojechaliśmy do mojej mamy do hotelu. Zwykły dzień. Zajrzałam tylko do pewnego miejsca. Jednak gdy po południu poszłam do siłowni poćwiczyć spotkałam bardzo ciekawą osobę. A tą osobą był Eric Hipis!
- Pokoik. - przywitałam się z nim.
- Pokoik siostro! Jak tam, wszystko klawo?
- No na razie nie najgorzej, a jak u ciebie? - rozpoczęłam pogawędkę.
 Rozmawialiśmy w spokoju wykonując różne ćwiczenia. Szczerze, poczułam się trochę nieswojo gdy szło mi lepiej niż jemu. No cóż treningi w Akademii Policyjnej robią swoje. Po ponad godzinnym wysiłki mój znajomy zaczął już robić się przeraźliwie czerwony więc postanowiłam, że zakończymy treningi na dziś. Staliśmy w kolejce do pryszniców gdy ktoś złapał mnie za ramię z tyłu. Natychmiast złapałam tą rękę i przerzuciłam osobnika nad sobą. Po chwili przede mną na podłodze leżał rozłożony na łopatki Peter - hipis z ogniska przyjaźni.
- O matko Peter! - wykrzyknął Eric i spojrzał przerażony na mnie.
- Rany strasznie przepraszam! To był odruch! Nic ci nie jest?
- Nie, ale nieźle trzepnęłaś siostro. - odparł chłopak pojękując.
 Szybko się umyłam pod prysznicem i uciekłam z siłowni zanim zdążyli mnie złapać. Ale mi głupio. Jak mogłam postąpić, aż tak pochopnie.
- Briana! - Hipis wyszedł z siłowni i stał za mną. - Kim ty jesteś?
 Patrzyłam na niego jak na wyrok w sądzie. Nie mogłam się odezwać. To pytanie było tak trafione i tak zaskakujące, że mnie zatkało. Uciekłam. Pobiegłam przed siebie, byle dalej. Zatrzymałam się dopiero na kanapie w domu Nigela. Wbiegłam do środka, on siedział na sofie, a ja wskoczyłam na miejsce obok niego. Wtuliłam się w jego ramię i zaczęłam płakać. Lace pogłaskał mnie po głowie jak małą dziewczynkę i zapytał co się stało. Opowiedziałam mu o tym co się zdarzyło.
- To na prawdę bardzo tobą wstrząsnęło. Czemu?
- Uświadomiłam sobie jak bardzo jestem inna. Działałam instynktownie i zrobiłam Peter'owi krzywdę. Zaprogramowali mnie tak żebym krzywdziła innych. Jestem taka jak John.
- Nie waż się tak mówić. Nie zrobiłaś tego umyślnie. Briana jesteś dla siebie bardzo surowa. Proszę pomyśl o tym jako o tym, że jesteś wyjątkowa. Żadna dziewczyna nie zrobi tak jak ty. Ty jesteś niesamowita.
- Serio tak myślisz? - zwróciłam swoje zapłakane oczy na niego.
- Tak pewnie.
Trwałam tak chwilę nadal przytulona do niego. Patrzyliśmy sobie w oczy i zastanawiałam się jaki on widzi w tym sens.
- Mrugnąłeś! - wykrzyknęłam po chwili.
- Kurcze. No dobra wygrałaś. Chcesz lizaka w nagrodę?
- Tak, sama sobie wezmę, wiem gdzie trzymasz. - podreptałam do szafki w kuchni i wyjęłam lizaczka z pudełka. Wróciłam na kanapę z uśmiechem od ucha do ucha.
- Jesteś wyjątkowa.
- Ej! Powiedziałeś to tak jakbym była walnięta!
- Nie jesteś. - powiedział z udawanym sarkazmem.
Uderzyłam go w ramię. Przekomarzaliśmy się kilka minut dopóki nie obezwładniłam go, przyciskając jego twarz i ramiona do podłogi.
- Dałeś się podejść. - stwierdziłam ssąc lizaka.
- Raczej nie. Rany, kiedy ty się zrobiłaś taka silna i szybka?
- No na pewno nie wczoraj!
 Zaśmialiśmy się, a po chwili poszliśmy spać.

 Siedziałem w swoim pokoju i już kładłem się do łóżka kiedy usłyszałem na dole pisk butów. Udałem, że śpię. Oczywiście tak jak przewidywałem po godzinie Briana wyszła z domu. Szybko się ubrałem i zachowując pełną profesjonalność zacząłem ją śledzić. Szła po chodniku ciemna ulicą co parę metrów oglądając się za siebie. Tak ją uczyłem. Byłem z niej dumny, lecz jednocześnie nie wiedziałem gdzie idzie. Czyżby do tego Hipisa? Nie miałem pojęcia, musiałem ją po prostu śledzić, bo ona nie powie mi prawdy. Wiedziała gdzie idzie, choć jej kroki zdradzały, że była trochę przestraszona. Muszę przyznać, że była bardzo ostrożna, ale ja i tak byłem "tym starszym i bardziej doświadczonym agentem". Po dłuższym spacerze po Chicago doszła do małej uliczki i skręciła w nią, a następnie zapukała do jednego z domów. Otworzyła jej dziewczyna z dredami. Bella coś do niej powiedziała, a ta wpuściła ją do środka. Serce zabiło mi mocniej i zadzwoniło w uszach. W co ona się wpakowała? Podszedłem do drzwi z wyciągniętym pistoletem. Zamknięte na klucz. Obszedłem całą okolicę, w końcu znalazłem balkon tego budynku. Wspiąłem się na drabinki przeciwpożarowe i wskoczyłem na barierkę. Otworzyłem drzwi i po cichu zajrzałem do środka. W pokoju na szczęście nikogo nie było. Przeszukałem całą górę i nie znalazłem partnerki. Błagałem żeby jej się nic nie stało. Nie wybaczyłbym sobie tego. Po chodach zakradłem się na dół. W salonie siedziała jakaś całująca się parka. Na szczęście nie była to Briana. W kuchni innych pomieszczeniach też nikogo nie było. Zostały tylko drzwi do piwnicy. Normalnie niedługo miałem pełno w gaciach ze strachu. Trzęsącą się ręką otworzyłem drzwi. Drewniane schody prowadziły na podłogę wyłożoną kafelkami. Przełknąłem ślinę ze strachu. Serce było jak szalone, ale musiałem to zrobić czym prędzej. W piwnicy pod ścianami poustawiane były szafki z lustrami, a na środku trzy leżanki. Na jednej z nich leżała Briana, a nad nią pochylał się jakiś koleś i grzebał coś przy jej spodniach.
- Ręce do góry! - krzyknąłem.
 Facet natychmiast się obrócił. Wlepił we mnie przerażony wzrok i wykonał polecenie. Briana podskoczyła na leżance. Gdy mnie ujrzała na jej twarzy zagościła złość.
- Masz kretynie szczęście, że już skończył bo jakby wyjechał to byłoby po tobie. - syknęła.
 Facet z miną królika przed światłami samochodu zapytał o co chodzi.
- Opuść broń matole. - poleciła mi Brie.
- Co ty tu robisz? - nie zrozumiałem o co chodziło, ale opuściłem pistolet.
 Partnerka zamiast mi wyjaśnić pokazała na swoje biodra. Czerwoną skórę pokrywał tam czarny rysunek dwóch pistoletów.
- Wiedziałam, że byś się nie zgodził, więc nie pytałam.
 Dopiero teraz spostrzegłem, że facet ma ubrane gumowe rękawiczki, a obok na półce leży maszynka i przybory do tatuażu. Mały neon za facetem głosił "TATOO & PIERCING".
- Czy ty ... zrobiłaś sobie tatuaż?