Zawsze chciałam to zrobić!

Briana - "Rozdział I, część I"

- Chyba zwariowałeś młodzieńcze! Wynoś się z mojego domu i już więcej nie pokazuj!
- Ale panie Bella ... - próbował Nigel.
- Nie! Nie i kropka! Mogą ją nawet wywalić z tej głupiej, ale dobrze płatnej roboty. Nie pozwolę jej!
 Tsaa. Wyniknął mały problem. A mówiąc mały mam na myśli stu kilogramowego, upartego faceta którym jest John Bella - mój ojciec.
- Nie musisz się zgadzać. - powiedziałam wymijając go w drzwiach z torbą w ręce.
- Muszę, tutaj jest napisane, że za zgodą opiekunów!
- Widzisz, Jack zawsze może udać mojego ojca.
 Policjant siedzący w aucie pomachał tacie, ale on tylko spiorunował go wzrokiem. Nigel osunął się od niego i usiadł w samochodzie obok starszego policjanta.
- A ty niby gdzie się wybierasz młoda damo?
- Będę mieszkać u Nigela.
- CO!?!?!
 Wrzask mojego ojca wystraszył gołębie siedzące na brzozie przed domem.
- Nie ma mowy! Masz 17 lat, nie będziesz się przeprowadzać do chłopaka!
- Nie jest moim chłopakiem!! - odkrzyknęłam równie głośno. - I wyjadę czy tego chcesz czy nie! - dodałam poprawiając plecak moro na ramieniu.
 Ruszyłam do samochodu Jack'a zaparkowanego przed domem. Tata złapał mnie bardzo mocno za ramię.
- Puszczaj! - darłam się i miotałam.
 Wyciągnęłam z tylnej kieszeni paralizator i poraziłam tatę w palec. Odskoczył. Nic mu się nie stało, tylko ręka mu zdrętwiała i palec piekł. Ja natomiast spadłam ze schodów. Potoczyłam się po wszystkich ośmiu stopniach w dół. Torbom na szczęście nic się nie stało. Cała obolała pokazałam ojcu środkowy palec i ruszyłam biegiem do samochodu. Tata pobiegł zaraz za mną, ale ja zdążyłam dobiec do auta. Jack wystartował i ruszyliśmy. Gdy się obróciłam zobaczyłam przez tylną szybę, że tata stoi na drodze i wygraża się pięścią.
- Brie, wszystko ok?
- Jasne! Zawsze chciałam to zrobić.
- Pytam o spadnięcie ze schodów.
- A, to! Au! - Jęknęłam gdy próbowałam poruszyć nadgarstkiem prawej ręki.
- Co jest? - zapytał zaniepokojony.
- Nadgarstek.
- Prawa czy lewa?
- Prawa.
- To i tak szczęście. Wytrzymaj, u mnie zobaczymy czy nie jest złamany.
 Pokiwałam głową. Starałam się nie płakać, choć mocno bolało. Mam szczęście, że prawy bo jestem leworęczna. Dobrze, że nic nie zrobiłam sobie w kolano, choć ono też pobolewało. Pozostałości po przeszłości.
 Po godzinie dojechaliśmy do S Mogran St. 56 gdzie mieszkał Nigel. Wysiedliśmy z samochodu, pożegnaliśmy Jack'a i weszliśmy do środka. Ten budynek to mój drugi dom. Zadbana niebieska kuchnia, przytulny czerwony salon, zielony pokój i biuro Lace'a. Byłam tu już tyle razy, że nie zliczę. Ale najbardziej zapiętałam ten pierwszy raz kiedy w lutym Nigel przywiózł mnie tu po mojej piwrwszej misji.
 Śnieg padał za oknami. Nigel wniósł mnie na rękach do środka. Nie zważał na to, że śnieg i błoto będą się walać po całym przedsionku i salonie. Zdjął moją kurtkę i rzucił na fotel, mnie położył na kanapie.
- Briana!
- Nigel. - jęknęłam.
- Nie martw się już idę po bandaż.
 Słowa "Nie martw się" jakoś nie zabrzmiały przekonukąco gdy krew przesiąkła mi przez nogawkę. Po chwili Niglel podszedł do mnie z nożem w ręce.
- Nigel?
 Chłopak jednym sprawnym ruchem rozciął mi nogawkę. Oderwał ją od kolana w dół i wrzucił na kurtkę. Namoczył gąbkę w wodzie i obmył ranę.
- Już zadzwoniłem po karetkę. - powiedział przykładając gazę.
- Nigel ...
- Nie bój się zaraz będą.
- Nigel ja go zabiłam.
- Nie wiedziałaś. Poza tym on chciał zabić ciebie.
- Był moim ojcem.
- To nie ma znaczenia.
- Będziesz musiał to napisać w raporcie.
- Obiecuję, że cię nie wydam. Skłamię. Będziesz bezpieczna.
- Zrobisz to?
- Przyrzekam. - powiedział zawiązując bandaż na mojej nodze.
 Minęło już pół roku, a to nadal boli. Usiadłam teraz na tej samej kanapie. Nigel przyniósł tą samą apteczkę. Usiadł koło mnie. Opatrzył nadgarstek.
- Niestety złamany.
- Pamiętasz? - zapytałam.
 Spojrzał mi w oczy. Nie musiałam mówić nic więcej. Potaknął.
- Jak twoje kolano?
- Trochę boli.
- Spokojnie. Będziesz ...
 Przerwał mu dzwonek telefonu. Podszedł do urządzenia w kuchni.
- Nigel Lace ... Tak panie sierżancie ... Nie za dobrze ... Tak proszę pana ... Dobrze. - zakrył słuchawkę dłonią. - Briana sierżant Jarvis do ciebie.
 Podeszłam do telefonu.
- Tak?
- Witaj Briano. Twój ojciec nie wyraził zgody?
- Tak. Jest strasznie uparty. Żeby pan widział jak się darł!
- A czy ty chciałabyś wziąść udział w misji?
- Druga taka okazja się nie nadarzy. Jasne, że chcę.
- Przyjedź ze swoim partnerem do siedziby. Omówimy to.
- Ta jest! Ma się robić panie sierżancie!
 Rozłączyłam się i razem z Nigel'em podjechaliśmy do bazy. Tam sierżant Jarvis omówił z nami szczegóły tej misji. Wydał mi nowe dokumenty torzsamości. Nazywałam się tak samo, ale moim prawnym opiekunem jest mój brat Nigel. A nie mówiłam?
- Codziennie razem z agentem Lace macie wysyłać mi raporty. Notuj wszystko co wyda ci się mniej lub bardziej istotne.
- Nie ma sprawy!
- Jesteś naszą jedyną nadzieją na zinfiltrowanie tej sekty.
- Pamiętam szefie.
- Dobrze, a teraz możesz już iść. Jutro razem z agentem Lace pójdziecie do baru i zgłosisz swoje uczestnictwo. Nie zepsuj tego.
- Oczywiście!
 Razem z Nigelem opuściliśmy biuro. Gdy tylko zamknęłam drzwi krzyknęłam :
- Udało się! - wyrzuciłam pięść w górę.
 Wróciliśmy do domu Nigela. Zjedliśmy kolację, a potem urządziłam sobie na kanapie miejsce do spania. Lace chciał żebym spała u niego, a on na kanapie.
- No co ty! Tu jest wygodnie. Ale wiesz co, jest jedna rzecz, którą mozesz dla mnie zrobić.
- Już się boję.
 Pojechałam do mojej ulubionej drogerii i kupiłam nową farbę do włosów. Wściekły różowy. Gdy wróciliśmy usiadłam na taborecie w łazience i rozrabiałam kremy znajdujące się w opakowaniu.
- Nie sądzisz, że wygląda to jak ten dobry sos do hamburgerów? - spytałam partnera stojącego w drzwiach.
 Uśmiechnął się lekko, a potem pomógł mi nałożyć farbę na włosy.
- Jak myślisz ile ta misja mi zajmie?
- Nie mam pojęcia. Zależy kiedy odpadniesz.
- Nie wierzysz we mnie?
- Wierzę, bardzo. Na pewno ci się uda.
- A co potem? Piszą, że jak zdobędę "moc" czeka mnie pięć lat w tej ich strasznej szkole.
- Musisz na siebie uważać. Nie wiadomo co te świry z tobą zrobią. Zdażały się już zgłoszenia o zaginięciach dzieciaków, które uczestniczyły w tym czymś. Ale rodzice, którzy o tym informowali ginęli po paru dniach.
 Otrząsnęłam się. Ginęli? Starałam się być twarda. Jesteś agentką CIA! - powtarzałam sobie. Dam radę.
 Podczas gdy musiałam czekać, aż kolor się wchłonie obejrzeliśmy z gospodarzem film, a potem pomógł mi zmyć farbę. Efekt był śliczny!
- Wygląda ... - zaczął Nigel.
- Bombowo! Zobacz jaki wyrazisty i zadziorny.
- No tak, cała ty.
 Następnego dnia był dzień w którym odbywało się "wtajemniczenie uczestników" (cokolwiek to było). Był to również ostatni dzień w którym można było składać zgłoszenia. Siedziałam wieczorem w barze razem z Nigelem. Piliśmy soki i czekaliśmy na jakiś znak. Odbywała się akurat jakaś impreza dla ósmoklasistów. Po pół gdziny czekania podeszła do mnie ta sama zrzędliwa baba co ostatnio. Albo mi się wyfdawało, albo wyglądała jeszcze gorzej.
- Przepraszam skąd masz tą ulotkę? - zapytała facetka.
- Pani sama mi ją dała. Ostatnio miałam jasne, różowe włosy.
- Ach to ty. - jej mina zrzedła. - Briana  Bella. Chodź za mną. A to jest ... ? - zapytała patrząc na Nigela.
- Nigel Bella, brat Briany. Jestem jej prawnym opiekunem.
- Och, dobrze. Proszę za mną.
 Ruda starucha poprowadziła nas do zaplecza. Przez drzwi dla personelu weszliśmy do piwnicy. U dołu schodów czekał na nas tłustawy koleś za biurkiem. Podałam mu potrzebne informacje i inne duperele. Gdy załatwiliśmy formalności Nigel musiał wyjść.
- Powodzenia. - pocałował mnie w czoło i wszedł z powrotem po schodach na górę. Gruby wskazał mi drzwi po prawej. Przeszłam przez nie zaczynając swoją trzecią - najważniejszą misję.