Leczymy urazy po ruletce

Dziś już ostatni post nauczycieli! Choć nie całkiem. Wpis z perspektywy pielęgniarki Sally West oraz świeżo upieczonego nauczyciela, mistrza ruletki - Łuki. Czytajciw puki ciepłe, bo następny wpis dopiero 20.06!

Łuka Ivanøwich

 Słońce było już wysoko kiedy wstałem, ale artysta nie może żyć z ograniczeniami. Jeżeli wena przyjdzie o czwartej nad ranem - nie zważaj na nic. Rzuć wszystko w diabły i maluj. Po prostu maluj. Na sztukę nie można sobie wyznaczyć odpowiedniej godziny. Zmuszanie się do tworzenia zniechęca, odbiera radość i magię. Na malowanie przychodzi czas. Wystarczy cierpliwość i kilka głębszych. W szczególności kilka głębszych...
 Pracę w Akademii miałem rozpocząć dopiero w połowie października. Wszystko z powodu jednego kursu który oblałem w czerwcu. Mimo, że napisałem na sto procent, to profesorowi nie podobało się, że miałem praktycznie zerową frekwencję. Jakby to miało jakiekolwiek znaczenie...
 Włożyłem pierwszą z brzegu koszulę i dżinsy. Dziś jak w każdą sobotę szedłem do galerii sztuki. ONA zawsze tam przychodzi. Jej prace są niesamowite, ale brak jej spontaniczności malarza. Nie pozwala sztuce przemówić, poskramia ją i ujarzmia, porządkuje, a sztuka tego nie lubi... Mógłby jej pokazać co zrobić by obrazu mogły przemówić, swoim nie JEJ głosem.
 Szczerze mówiąc już nie mogłem doczekać się rozpoczęcia pracy. Kilku moich kumpli będzie  musiało zwracać się do mnie per "panie profesorze". Oczywiście sporym plusem bycia nauczycielem plastyki jest częste przebywanie z NIĄ. Będę mógł patrzeć jej zza ramienia. Obserwować jak ciągle ma pędzel w ręce nawet gdy nie maluje, po prostu by nie pozostawiać rąk bezczynnie.
 Przeszedłem przez pasy na czerwonym świetle. Zawsze tak robię. Przechodzę w momencie gdy dla kierowców JESZCZE jest czerwone, a dla pieszych JUŻ jest czerwone. Uwielbiam te oburzone miny wszystkich wokół. Dostałem już kilka upomnień, ale nie mam zamiaru zmieniać starych nawyków.
 Jednak przed drzwiami galerii ogarnęły mnie wątpliwości. Czy nie zauważyła, że jej się przyglądam? Nie chcę żeby poczuła się osaczona. Może tego dnia nie powinien tam iść. Rozejrzałem się dookoła. Szła z drugiej strony alejki. Długie ciemne włosy rozwiewał jej wiatr. Jej bladość od razu rzuciła się w oczy. 
 Było jednak coś co sprawiło, że szlag mnie trafił! Poczułem wściekłość, taką wściekłość. Krew mnie zalała jak zobaczyłem tego kolesia. Szedł sobie beztrosko obok. Uczepił się niej jak pijawka! Szarpie ją za tą rękę, a przecież widać, że jej to przeszkadza! Jeszcze chwila, a tam podejdę! Ten gach powinien trzymać łapy z daleka!! Podwinąłem rękawy i już byłem gotowy żeby tam podejść, ale wtedy podeszli bliżej. Chłopak okazał się być bardzo wyrośniętym dzieciakiem i po prostu popychali się lekko, jednocześnie śmiejąc się z własnych żartów. To na pewno jej młodszy brat, ale ze mnie debil!!!! To na pewno jej brat, mają taki sam szeroki uśmiech i bladą cerę. Wspominała kiedyś, że jej brat jest wysoki jak na swój wiek...
 Nie mogąc z własnej głupoty wszedłem do pierwszego lepszego baru. Speluna nie przedstawiała się najlepiej, ale mnie w tej chwili było wszystko jedno. Wyszarpałem z kieszeni paczkę papierosów i zapalniczkę. Ręce trzęsły mi się tak bardzo, że ledwo mogłem zapalić. Całą salę spowijał papierosowy dym, gdybym nie był tak wytrawnym palaczem moje płuca na pewno wyraziły by protest... Podszedłem do baru i zamówiłem whisky. Wypiłem kilka szklanek, ale to wciąż było za mało. W tej chwili potrzebowałem więcej. Nawet nie zauważyłem kiedy barman odkręcił trzecią butelkę, a ja zapełniłem popielniczkę po brzegi. Czarna kurtka była gdzieniegdzie uwalona popiołem. W głowie mi szumiało, ale w tym momencie mi to nie przeszkadzało, a było wręcz kojące. Pozwalało zapomnieć i uśmierzało ból. W takich chwilach tęsknię za Norwegią, za domem, ale wtedy z pomocą przychodzi alkohol... To takie śmieszne, że Amerykanie nie potrafią rozpoznać mojego akcentu. Nie jestem i nigdy nie byłem Rosjaninem. Od zawsze bylem Norwegiem...

 ~MrocznaKosiarka

Sally West

 Dzisiejszy dzień jak zwykle był bardzo pracowity. Każdy kolejny jest przepełniony łzami, plastrami i wodą utlenioną. W akademii magii urazy zdarzają się jeszcze częściej niż w zwykłej szkole. Dzieciaki ćwiczące antygrawitację spadają z sufitu i skręcają kostki co najmniej raz w tygodniu, a telekinetystycy rzucają przedmiotami na prawo i lewo. Najgorzej jest w przypadku uczniów przenikających przez przedmioty. Jeśli zablokują się w jakimś przedmiocie, tylko dzięki natychmiastowej interwencji mojej mocy mogę im pomóc. Ale jeśli przez dłuższy czas pozostaną w ścianie... Zdarzyło się to tylko raz i to zanim przyszłam na świat. Skutki są widoczne gołym okiem na tej osobie, ale przeżyła. Nie jestem pewna czy potrafiłabym zaradzić w takiej sytuacji. My władający mocą przenikania nazywamy to Utknięciem. Zdarza się rzadko, ale zależnie od czasu i powierzchni przenikania wychodzi się z tego cało.
 Początek roku szkolnego nie jest aż tak pracowity ponieważ przybywa dzieci nie władających jeszcze mocą. Dopiero na jesień zaczynają się przeziębienia, a zimą ślizganie na lodzie co może być fatalne w skutkach. Niby to już licealiści, a nawet dorośli, ale nadal zachowują się jak małe dzieci. Żadna matka, babka, lekarz, czy pielęgniarka nie rozwikłała jeszcze tajemnicy wszechświata mówiącej, że nie ważne jak bardzo będziesz dziecka pilnować, ono zawsze i tak sobie coś zrobi. Niektórych dużych dzieci też się tyczy ta zasada. I ja tutaj muszę być głosem rozsądku. Też bym się chciała czasem zabawić i wyjść na jakąś potańcówkę. Zwłaszcza z pewnych chłopakiem, który dziś pojawił się u mnie.
 Wszedł do gabinetu zaskakując mnie podczas zwijania bandaża. Jego widok tak mnie zszokował, że upuściłam to co trzymałam w rękach. Biały zwój upadł na podłogę i zniweczył moją wcześniejszą pracę.
- Hej Sally. - Pochylił się i podał mi bandaż z podłogi.
 Uśmiechnął się w ten charakterystyczny sposób i ... O jejku! Nasze palce na chwilę się zetknęły, mogę przysiąc, że poczułam iskrę przechodzącą przez nasze dłonie. To było takie magiczne! Chociaż nie, to było zaskakująco cudowne! Przyglądałam się z bliska jego cudownej twarzy i ledwo mogłam oddychać. Zrobiło mi się gorąco.
- Masz może jakieś mocne nożyczki? Jakiś żartowniś związał mi paski od torby, nie mogę ich ruszyć.
 Ledwo dosłyszałam co do mnie mówił. Ma taki aksamitny głos! Chyba nie zauważył, że się na niego gapię? Ten uśmiech jest zniewalający!
- Pewnie.
 Wyjęłam nożyczki z szuflady. Zdołałam oderwać wzrok od jego oczu i spojrzałam na źródło problemu. Uśmiechnęłam się z politowaniem i w mig rozwiązałam supełek.
- Sally jesteś czarodziejką! Dzięki.
 Michael pocałował mnie w czoło. Aaa! A więc jednak! Może w końcu zostaniemy parą! Sally Chihuahua nie brzmi źle. Kocham się w nim już od czasów Akademii, byliśmy w jednej klasie. Może teraz zauważył, że mój pomocny charakter i jego miłe usposobienie pasują do siebie jak puzzle? Jesteśmy jak dwie połówki porannego tosta z serem. On najwyraźniej zaczął to już dostrzegać.
 Nauczyciel języków wyszedł z gabinetu, a ja mogłam w końcu normalnie odetchnąć. Wróciłam od razu do przerwanej czynności. Każda chwila się liczy. Jednak myślami cały czas krążyłam wokół Michaela. Rozmyślania na temat jego cudownych włosów przerwało mi pojawienie się Rowan Lilithum z podbitym okiem.
- Ta krowa znowu mi przyłożyła! - Skarżyła się. - Nic już więcej nie zrobię dla tej lafiryndy.
 Wolałam nie wnikać o kim mówi. Byłam przekonana, że pani Roma wyznaczy odpowiednią karę. W tej sprawie na naszą dyrektorkę można było liczyć. Popołudnie minęło mi już bez większych niespodzianek. Kolację tak jak zwykle zjadłam w towarzystwie książki. Czytanie o romansach innych odciągało moją uwagę od własnej niespełnionej miłości. Profesor Bor pozwolił mi dokończyć stronę mimo, iż powinien już zamykać.
 Czasem się zastanawiam czy to ja jestem miła dla innych, czy inni dla mnie. Niemalże ze wszystkimi jakoś się dogaduję, a Odinson nie był wyjątkiem. Jedyną osobą, która zdaje się mnie unikać jest pan Kwazimir. Przecież ja jestem taka miła i kochana, jak można mnie nie lubić? Może przeszkadzam mu, bo jestem nachalna? Nie chcę nikomu przeszkadzać, tak mi wstyd. A może powinnam z nim porozmawiać? Zrobię to jutro z samego rana. Moja mama zawsze mawiała: "Nie odkładaj na jutro tego co możesz zrobić dzisiaj".